Τα ταξίδια #1

«Όσοι λένε ότι το μόνο πράγμα για το οποίο πληρώνεις και σε κάνει πλουσιότερο είναι τα ταξίδια, έχουν δίκιο. Εμείς πάντα πληρώναμε για τα ταξίδια μας. Και δεν μιλάω απαραίτητα γι αυτά που είναι με αεροπλάνα και με πλοία, σε ξενοδοχεία σε ξένα τοπία μαγευτικά και σε χώρες που ο ήλιος δύει στην ανατολή. Αλλά κυρίως για τα άλλα, τα εσωτερικά, τα μεγάλα. Αυτά που τα κάνεις με τους δικούς σου ανθρώπους. Αυτά που σε μαθαίνουν να βουτάς στις ψυχές τους. Και το κόστος αγόρι μου ήταν πάντα μεγάλο. Αλλά ξέρεις κάτι; Και αυτά που αποκομίσαμε ήταν πολλά. Απείρως περισσότερα. Γίναμε όντως πλούσιοι.» Για κάμποση ώρα μονολογούσε ακούραστα φιλοσοφώντας και πίνοντας λίγο-λίγο από τον καφέ που είχε μπροστά του. Με κόκκινο ριγέ πουκάμισο και μπλε τζιν δεν διέφερε και πολύ από όλους τους άλλους στο μαγαζί κι ας ήταν αυτός που το σκέφτηκε και μετά πολλών κόπων το έστησε. Και εκείνες τις ημέρες, βλέποντάς το μπροστά του να παίρνει σάρκα και οστά όπως το είχε φανταστεί, μπορούσε να αράξει λίγο πίσω και να χαλαρώσει. Όπως ο οδηγός στο τιμόνι του αυτοκινήτου του, όταν πιάνει ευθεία.

# Όλα κάπως αρχίζουν.

Κάποια χρόνια πριν, λίγα ή πολλά, όλοι μας, εσύ, εγώ, τα παιδιά εκεί στο τραπέζι, η κυρία που χάνεται μέσα στο άλσος με τον σκύλο της, ο παππούς που ταΐζει τα περιστέρια στην γωνία και κοιτάζει καχύποπτα πίσω του, η γυναίκα στο απέναντι περίπτερο, όλοι μας ζήσαμε τα λευκά χρόνια της άσκοπης περιπλάνησης, της ανεμελιάς και της νοσταλγίας εκείνου που ακόμα δεν είχαμε ζήσει. Τα θυμάμαι. Με τέτοιο πλεόνασμα ψυχής –όχι ότι τώρα δεν έχουμε, απλά τώρα το μετράμε αλλιώς- ξοδεύαμε άκοπα τις χάρες μας και πάντα υπήρχε περίσσευμα και για το αύριο. Τα θυμάμαι που λες. Θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες επάνω στα πεζούλια, στα παγκάκια, στις καφετέριες. Ταξίδια ατελείωτα με το μυαλό και με τις λέξεις σε χαρές και σε λύπες. Και ποιος δεν θα ήθελε να τα ξαναζήσει; Ιστορίες με τα παιδικά μας χρόνια να φωτίζονται ξανά, τις εφηβικές μας ανεμώλιες που είπε ο Όμηρος και μας θύμησε ο Ζουργός, τα λόγια του αέρα, τα ξέγνοιαστα, μέσα σε ένα λεωφορείο που θα σπινιάρει πάνω στην μουσική των παιδικών μας αποδράσεων. Αλλά και των άλλων. Των ενήλικων. Των μικρών και των μεγάλων.

#1